Bieruń Stary, miasteczko Panów Wolnego Państwa Pszczyńskiego leżało na granicy trzech wielkich mocarstw: Rosji, Austri i Prus. Dlatego przy częstych najazdach przygranicznych, rabunkach - rabowano, plądrowano, niszczono i podpalano. Stale też miejscowi wierni, na własny koszt, odbudowywali, remontowali, chronili ten zabytek.

Ostatnie pożary tego 350-letniego kościoła były w 1971 roku - przez złą instalację elektryczną, a drugi pożar później spowodowany przez chorego podpalacza.

Pożar w 1971 roku zniszczył cały dach i sufit. Dzięki ofiarnego ratunku całego miasteczka ocalały prawie wszystkie figury i zabytki oprócz sufitowej polichromii.

Drwale z okolic Polskich Tatr z Chyżny przygotowali drewno z drzewa iglastego. Belki wykonali cieśle ze Skawiny - Ficek i Pawelka. Rysunki wstępne, techniczne i nadzór budowlany z ramienia parafi - ks dr Jerzy Nyga i brat Eugeniusz. Budowniczymi byli m.in. cieśle Rapacz i Knechta - ludzie z tej ziemi, robili jak wielu innych, dla wiernych, dla potomnych, dla tradycji swoich przodków. I miejscowa poetka Helena Cichy swym wkładem, pisząc wierszyk na ten temat, jak inni włożyła swój wkład: „... a ten przybytek z drewna wzniesiony, przetrwał i burze i wojen nawały, choć jest tak kruchy i mały, już nieraz chylił się ku ruinie, lecz na tym miejscu wybranym nie zginie..”.(Fragment z „Górny Sląsk w barwach czasu”) Tak bronią swoi swojego, dzieło ojców, dla chwały Naszej Europy, do której wchodzimy z podniesionym czołem.