(ciąg dalszy z Silesia Superior 1)
Pod koniec wojny dokonuje dwu, chyba najryzykowniejszych lotów swego życia. W końcu lutego 1945 r. leci, wbrew wyraźnemu zakazowi
Hitlera, do okrążonego przez wojska sowieckie Wrocławia. W czasie trzeciego kwietniowego lotu do Wrocławia, dotarła tylko do jej
rodzinnej Jeleniej Góry, gdzie ją powiadomiono, że zadanie jej powierzone już nie jest aktualne. Odleciała więc z Jeleniej Góry z
powrotem, żegnając ją na zawsze, bo już nie było jej danym, to miasto swego dzieciństwa i młodości, zobaczyć
Najśmielszym z wyczynów w końcowym etapie wojny było wylądowanie 26 kwietnia 1945 r. małym „Fieseler Storchem” w
Berlinie, w pobliżu Bramy Brandenburskiej. Opuściła Berlin 29 kwietnia w samolocie Arodo 96, prowadzonym przez innego pilota z rannym
generałem Robertem von Greim na pokładzie. Był to ostatni samolot, który wystartował z płonącego, resztkami sił się broniącego,
Berlina. Był wówczas przez Sowietów ostrzeliwany.
A jej losy powojenne? Najpierw Amerykanie osadzili ją w obozie śledczym (Interrogation Center). W 1946 r. po 18 miesiącach niewoli
została z niego wypuszczona, bez postawienia w stan oskarżenia.
W 1951 r. opublikowała swą pierwszą książkę autobiograficzną „Fliegen, mein Leben (Latanie, to moje życie). W rok później
bierze udział, jako jedyna kobieta, w międzynarodowych mistrzostwach szybowcowych w Madrycie, zdobywając brązowy medal. W 1955 r. wygrała
niemieckie mistrzostwa szybowcowe, znowu jako jedyna kobieta uczestniczka, a w 1957 r. „zalicza” na takich że mistrzostwach,
medal brązowy.
W latach 1956-78 poprawiła kilka światowych rekordów szybowcowych dla kobiet.
Od 1954 r. była znowu czynna jako pilotka doświadczalna. Tym razem w Niemieckim Zakładzie Doświadczalnym Lotnictwa.
W 1959 r. spędziła, na zaproszenie rządu indyjskiego, wiele miesięcy w Indiach, pomagając temu „młodemu” państwu w
organizacji jego lotnictwa. Zaprzyjaźniła się tam z Indirą Ghandi i ówczesnym premierem rządu Pandit Nehru, który odbył z nią jako
pasażer, lot szybowcem nad stolicą Indii, New Delhi.
W 1961 r. Zaproszona do USA i przez prezydenta Kennedy’ego przyjęta w Białym Domu.
W 1962 r. Została głównym pilotem prezydenta Ghany, Kwame Nkrumah. Była też instruktorką przyszłego narybku lotniczego tego państwa,
organizując tamtejszą państwową szkołę szybowcową.
Opublikowała jeszcze trzy następujące książki:
- w roku 1968 r., „Ich flog in Afrika für Nkrumahs Ghana”
- w roku 1975; „Das Unzerstörbare im meinem Leben” (To niezniszczalne w moim życiu).
- w 1978 r., jej wspomnienia „Höhen und Tiefen ab 1945 bis zur Gegenwart” (Szczyty i upadki od 1945 r. do teraźniejszości).
Zmarła w roku 1979 w wieku 67 lat we Frankfurcie nad Menem.
