« IMPRESSUM

KONTAKT

post@EchoSlonska.com

Moja miłość – numizmatyka

Urodzony żech je pod znakym Byka. Som ludzie co godajom, że byki to same sknyry i materialisty, ale tak richtig to jest to ino take łobrocanie kota łogonym. Może wziyło sie to stond, że w duszy kożdego byka siedzi ździybko romantyka, ino że niy wszyscy chcom, abo mogom to uwidzieć. No, a żeby wom to jakoś wyklarować, to chca tukej połosprowiać ło jedny z moich życiowych miłości. Zresztom niy tak całkym ino ło jedny, bo zy mie przeca tyż taki karlus, co i za inszymi dziołchami ślypiami łobroco.

Dopadła mie ta frela już w szkole średni, jak mój kamrat z ławki dostoł łod łojca na łoziymnostka fajny gyszynk. Był to album ze starymi piniondzami z całego świata. Jak jo na to bliknoł, to tak jakbych łod pierszego wejrzynio zakochoł sie we freli kero nazywo sie numizmatyka. No i zarozki som zech zaczoł zbiyrać te klepoki. Pszojymy sie z tom frelkom do dzisioj i takym stażym to sie nawet moja ślubno niy może pochwolić, bo przeca jom żech poznoł dopiyro pora lot potym.

Nojsomprzod to żech z tom numizmatykom zaczoł normalnie chodzić. Nojczyńści szli my razym na giełdy staroci, abo jakiś torg, kaj handlyrze sprzedowali stare piniondze. Fajnie my sie tyż pszoli w doma, łoglondajonc razym albumy z tymi klepokami, abo jakeś katalogi. Nikere monety to mi się śniyły po nocach, bez to mogą chyba pedzieć, że nawet w łożku mie ta frela niy zaniydbywała. Take to były fajne zolyty.

Jednak musza sie wom prziznać, że po jakimś czasie zaczyło sie miyndzy nami coś psuć. Ta moja lipsta stała sie tako markotno, a jo niy wiedzioł czymu. W końcu jednak kapnoł żech sie, że łona była wtedy ło mie fest zazdrosno. No bo przeca wcale niy wadziyło mi to w tym, żeby normalnie łożynić sie z innom fajnom dziołchom i dość pryndko doczekać sie naszego piyrworodnego. A było to w takim czasie, kedy kupno pieluch chcieli wpisywać do dowodu, a za suszonym mlykym to żech jeżdzioł po różnistych miastach i tyż mi to wpisywali, ino że do ksionżki zdrowia tego mojego bajtla. No, niy dziwota żech ta numizmatyka wtedy trocha zaniydboł, ale jak ino tyn nojgorszy czos minoł, to przeca chcioł żech i to jakoś wynagrodzić.

Ło mało by mi sie bez to mózg zlasowoł. No bo jak to zrobić żeby ta naszo miłość tyż prziniosła jakeś potomstwo i frela niy miała by już powodu do zozdrości, abo niy czuła sie jakoś gorszo. W żodny „sztuce kochania”, czy inszy „kamasutrze” niy udało mi sie znojść na to rycpty. Kejby niy to, że właśnie żech jest zodiakalnym bykym, to może bych zrezygnowoł, ale jest to taki pieronym uparty znak, a już nojbardzi chyba w miłości.

W końcu wpod żech na to jakim sposobym te nasze pszonie może prziniyść owoce, a numizmatyka bydzie chyba zodowolono. A jakżech już wymyśloł, to chcioł żech to pryndko zrobić i mogą sie wom tu pochwolić, że wszystko fajnie wyszło.

Do poczyńcia doszło w 1992 roku w Muzeum Miejskim w Rudzie Śl. Te nasze dziecko to była wystawa kero sie nazywała „Pieniądz obu Ameryk”. No, a potym to sie już nom sypnyło tymi dzieciskami, tak „co rok to prorok”, a w kolejności:

1993 – „Banknoty zastępcze Śląska 1914-1924”
1994 – „Pieniądz Azji”
1995 – „Pieniądz Afryki”

Trocha nom w tym pomogali: magistrat, muzeum i Klub Kolekcjonera. Normalka, bo przeca do porodu zawsze była potrzebno hebama, a dzisioj to ćwierć lazarytu.

Było jeszcze potym trocha pomniyjszego drobiozgu, ale tak richtig, to przez nastympne dwa lata już my sie specjalnie niy wisilali. I może by sie na tym naszo rodzicielsko rola skończyła, kejby niy to, że moj bajtel zaczoł w miyndzyczasie zbiyrać karty telefoniczne. Mie sie to tyż spodobało i trocha żech mu wtym pomogoł. Jak mioł już tych kart dość dużo, to jymu i jego koleżance z klasy, kero tyż to zbiyrała, zorganizowoł żech wystawa.

Pokazywali my to po szkołach naszego miasta i dzieciska niy umiały sie nadziwić tym łobrozkom. Szyby gablot były zawsze całke popalcowane. Pora razy nawet jakeś małe złodzieje pokradli z wystawy trocha telekart. Taki to dzisioj popularny fioł

Sama wystawa nazywała sie „Nie tylko telekarty”, bo dołożoł żech do tego trzi ekrany z notgeldami Ślonska. No i niy minoł nawet rok, jak zaś żech z tom swojom numizmatykom wpod i wyszła nom z tego piykno wystawa przenośno „Banknoty zastępcze Górnego Śląska 1914-1924”. Wystartowali my z tym w moji parafii. Farorzowi tyż sie spodobało, no a jo liczoł żech, że bez to Pon Boczek bydzie czuwoł nad tym, coby jakeś paskudniki niczego mi niy popsuli, ani niy pokradli.

Jeżdzioł żech z tom wystawom po szkołach i klubach Rudy Śląskiej i somsiednich miejscowości. Mioł żech nawet okazjo pokozać te notgeldy w różnych miejscach Opolszczyzny, kaj cieszyło sie to wiynkszym zainteresowaniym niż u nos. Chyba coś z prowdy jest w tym, że nojciynżyj na własnych śmieciach. Ale fest mie cieszoł tyn nasz bajtel i chyntnie przeciepowoł żech te gabloty z miejsca w miejsce, choć czynsto btakowało mi taszyngeltu na zapłacynie bagażowki.

Wystawiać notgeldy – zadanie niełatwe
Lecz ja chcę pokazać je stsrszym i dziatwie
By cząstkę historii regionu poznali
By bardziej tę ziemię czcili i kochali.

Ino wyboczom mi, że to niy po naszymu, ale przeca niy ino Ślonzoki ta wystawa łoglondajom.

Wiycie, numizmatyka to frela staro, bo przeca mo już jakeś 2700 lot. Łona jest jednak „staro ale jaro”, no a mie tyż dopiyro pionty krziżyk leci. Bez to na wiosna zeszłego roku zaś my napochali coś nowego. Terozki jest to już srogo wystawa całki moji kolekcji notgeldów Ślonska (2080 banknotow ze 160 ślonskich miejscowości, łod Katowic do Grinbergu). Ciongna terozki po Ślonsku coś wielkego.

Żeby tak pedzieć wom całkym prowda, to bez tyn moj numizmatyczny fioł mom zaś łostatnio trocha gorzi w doma. Jakoś do ty moji rodzinki mom terozki trocha myni czasu i żona patrzi już na to krziwo. Byda musioł coś wykombinować żeby to zmiynić. Już mi zresztom po tym byczym łebie chodzom take myśli:

Marzy mi sie złoto plaża
Po kery ze ślubnom łaża
Las zielony, mokre wrzosy
Po kerych jo leca bosy
Aż do progu małyj chatki
Kaj śpiom jeszcze nasze dziatki
A za drzwiami czeko żona
By wtulić mi sie w ramiona

No, sami terozki już wiycie jak to jest z tymi bykami. Jo zaś mom tako cicho nadzieja, że to co żech wom pedzioł zwłaszcza te nasze frelki weznom sie głymboko do serca.

Dziynkuja za uwoga i ciyrpliwość.

Bronisław Wątroba